Χωρίς σχέδιο κι ελπίδα

Του Ιωάννη Ν.Πανάγου . Βρισκόμαστε σε λάκκο βαθύ. Ίσως ακόμη χειρότερα και να έχουμε χωθεί σε κινούμενη άμμο. Ζαλισμένοι από τα αλλεπάλλ...

Του Ιωάννη Ν.Πανάγου.

Βρισκόμαστε σε λάκκο βαθύ. Ίσως ακόμη χειρότερα και να έχουμε χωθεί σε κινούμενη άμμο. Ζαλισμένοι από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των ΜΜΕ που μεταφέρουν το πνεύμα του πανικού σε κάθε δύστυχο ελληνικό σπίτι, με τους δρόμους να γεμίζουν καθημερινά με πρόσωπα αγέλαστα, με μάτια που κοιτούν στο άγνωστο και κόσμο που περπατάει χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Στρατιές ανέργων συσσωρεύονται στα διάφορα γραφεία του ΟΑΕΔ, άνθρωποι χαμένοι ξαφνικά, χτυπημένοι από αρρώστια από την οποία δύσκολα θα ξεφύγουν. Είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η Ελλάδα στις απαρχές του νέου μνημονίου. Μια χώρα σε απόγνωση, μια χώρα που κυριαρχεί η θλίψη κι ο φόβος για το αύριο που κανείς πια, με τις εξαιρέσεις που πάντα θα υπάρχουν, δεν μπορεί να προγραμματίσει. Αυτή ίσως και να είναι η μεγαλύτερη δυστυχία μας. Ότι δεν έχουμε το προνόμιο των πατεράδων μας, των παππούδων μας, να προγραμματίσουμε δηλαδή το αύριο.

Οι παλιοί έβαζαν στόχους. Να σπουδάσουν τα παιδιά, να τους αγοράσουν ένα σπίτι, να έχουν τη σύνταξή τους να βοηθούν τα παιδιά, τα εγγόνια. Και με πενιχρά μέσα και μεγάλες οικονομίες, κάποιοι με ξενιτιά και μακρινά κι επικίνδυνα ταξίδια στις θάλασσες του κόσμου, νοικοκύρεψαν τα σπίτια τους, αυγάτισαν την περιουσία τους, με κόπο και στερήσεις οι περισσότεροι, και μαζί μ’ αυτούς, έφτιαξαν μια καλύτερη Ελλάδα. Χρόνια κυλήσαμε έτσι. Με προκοπή και με αγώνες για ένα καλύτερο αύριο. Με την ώθηση των γονιών μας να γίνουμε "καλύτεροι άνθρωποι". Μα αυτό δεν κράτησε πολύ. Σιγά-σιγά, μαλθακέψαμε. Χάσαμε την επαφή μας με την γη, γίναμε αστοί, γίναμε ξένοι μεταξύ μας.  Ξεχάσαμε τον πόλεμο που μας είχε διαλύσει, αμερικανοποιηθήκαμε όντας στερημένοι για χρόνια κι αρχίσαμε τις σπατάλες και την μεγάλη ζωή. Υιοθετήσαμε συνήθειες ξένων, αρχίσαμε να μιλάμε και να φερόμαστε όχι σαν Έλληνες μα σαν κλόουν. Ξεχάσαμε ποιοι ήμασταν, που ήμασταν, τι ήμασταν

Γλαφυρά τα είπαν προχθές στη βουλή οι πολιτικοί. Αν χρεοκοπήσουμε, μας είπαν όλοι οι περί υμάς κοπτώμενοι, δεν θα μπορούμε να εισάγουμε τίποτε, τα ράφια θα είναι άδεια, δεν θα υπάρχουν φάρμακα, δεν, δεν, δεν,… Σωστά. Δεν παράγουμε τίποτε. Είμαστε άχρηστοι. Γίναμε άχρηστοι. Εισάγουμε πατάτες από την Αίγυπτο, λεμόνια από την Τουρκία, εργάτες από την Αλβανία, και φυσικά, όλα τα αυτοκίνητα, οι ηλεκτρικές συσκευές, είδη πρώτης ανάγκης, ακόμη και τα σπίρτα, εισάγονται. Δεν παράγουμε σχεδόν τίποτε, αρχοντέψαμε κι αφήσαμε τις βαριές δουλειές για τους παρακατιανούς, τους ξένους…

Κι η προκοπή αυτών των χρόνων; Ο πλούτος; Τα ακριβά αυτοκίνητα, οι διακοπές ανά τον κόσμο, η ευημερία; Ψεύτικα. Όλα με δανεικά. Όλα μια φούσκα. Μάθαμε στην εύκολη ζωή, στην επίδειξη, στη σπατάλη. Μάθαμε στην ασυδοσία που μας παρείχε το δανεικό χρήμα. Αυτό που υποτίθεται δινόταν για ανάπτυξη. Αυτό που οι πολιτικοί μας, που σήμερα παριστάνουν τις αθώες περιστερές, κατασπατάλησαν προς εξαγορά ψήφων αντί να προτάξουν το αύριο του τόπου. Διότι τι ήταν οι διορισμοί αν όχι δωροδοκία και εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων; Τι ήταν όλες οι αυξήσεις σε προκομμένους και μη, σε εργατικούς και τεμπέληδες, ανεξέλεγκτα, χωρίς κριτήρια, χωρίς μέτρο; Ναι. Οι πολιτικοί, πέρα από εκείνο το μικρό κομμάτι της πίτας που αναλογεί στον κόσμο (επονομαζόμενο και λαό) φέρουν τη μέγιστη ευθύνη για το σημερινό κατάντημα του τόπου και των κατοίκων του. Για τον διεθνή διασυρμό της χώρας και τον εξευτελισμό κάθε τινός που φέρει ελληνική ονομασία ή καταγωγή. Αυτοί, οδήγησαν και δυστυχώς εξακολουθούν να οδηγούν τη δύσμοιρη πατρίδα στο γκρεμό.

Στα δυόμιση χρόνια που πέρασαν, βγήκαν στην επιφάνεια αρκετά. Δεν ήσαν άγνωστα μα πολλοί τα παρέβλεπαν. Μάθαμε για την παντελή ανικανότητα των πολιτικών να διαχειριστούν μια σοβαρή κρίση χωρίς την ύπαρξη καθ’ οιονδήποτε τρόπο χρηματικού ανταλλάγματος. Αυξήσεις, διορισμούς, διευκολύνσεις, κάτι. Μάθαμε ότι ο συνδικαλισμός, γίνεται πάντοτε εκ του ασφαλούς. Οι απεργίες και η διάρρηξη των ιματίων γίνεται προς όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις μα λουφάζουν όλοι στις προσταγές των ξένων (που τους υπηρετούν οι ημέτεροι πολιτικοί τους οποίους ως ομογάλακτοι στηρίζουν οι εργατοπατέρες). Μάθαμε ότι το φοιτητικό κίνημα, αυτοί δηλαδή που έχουν ρημάξει τις σχολές κι έχουν διαλύσει το σύμπαν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, εξαφανίζονται τώρα που γύρω τους διαλύεται το σύμπαν, απολύονται άνθρωποι με το έτσι θέλω (και δεν μιλώ για τους υπεράριθμους γλείφτες που με κομματικά και μόνο κριτήρια παρέκαμψαν ικανότερους και κατέλαβαν θέσεις αλλά για όλους εκείνους που παλεύουν για προκοπή καθημερινά). Μάθαμε ότι είμαστε άχρηστοι και περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους. Μάθαμε ακόμη ότι είμαστε απάνθρωποι, πετώντας κόσμο στο δρόμο, αφήνοντας οικογένειες χωρίς ένα εισόδημα, να πεινάσουν (να κλέψουν άραγε;). Μάθαμε και θα μάθουμε πολλά. Πάθαμε και θα πάθουμε πολλά. Εκτός εάν… μα τι σημασία έχουν τα αν, αν τίποτα δεν αλλάξει στη νοοτροπία μας;

 
Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους, μπορούν να βρεθούν σε δύσκολη θέση. Ακόμη κι ένας προκομμένος άνθρωπος, που πάλεψε να φτιάξει για παράδειγμα ένα σπίτι μπορεί να βρεθεί ξαφνικά άστεγος. Μια πυρκαγιά, ένας σεισμός, μπορεί να του γκρεμίσουν τους κόπους μιας ζωής. Τι κάνει όμως; Ρίχνεται ξανά με τα μούτρα στη δουλειά. Να ξαναφτιάξει ότι μπορεί. Δεν μένει όμως με σταυρωμένα τα χέρια. Εκτός…, εκτός εάν δε έμαθε ποτέ του να δουλεύει, εάν απέκτησε άκοπα όσα είχε, τα κληρονόμησε ή τα κέρδισε. Τότε ναι. Δυσκολεύεται να προσαρμοσθεί και προσπαθεί με δανεικά ή με άλλον τρόπο, πάντως όχι με δουλειά, να ξαναφτιάξει όσα είχε. Αυτό συμβαίνει  σήμερα και στον τόπο μας. Οι τρόφιμοι του κοινοβουλίου, οι δημόσιοι -τρομάρα τους- άρχοντες, αυτοί που κάποτε τρούπωσαν σε ένα κόμμα και  αναρριχήθηκαν στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας, αυτοί οι διαχειριστές του δημόσιου πλούτου, οι υπεύθυνοι για την χάραξη της πολιτικής, έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν, χωρίς προοπτική κι ελπίδα κι ας αραδιάζουν εμετικές ανοησίες δίκην εξυπνάδας ή απειλών στα έδρανα του κοινοβουλίου, εκεί που βρίσκουν άσυλο – για πόσο άραγε - εκεί που θεοποιούνται αλληλοκολακευόμενοι, εκεί που ο ανόητος λαός που εύκολα ξεχνά και ευκολότερα συγχωρεί, τους στέλνει ξανά και ξανά για να βαυκαλίζονται ότι εξελέγησαν δημοκρατικά.

Η πατρίδα ανεβαίνει το Γολγοθά της κι εμείς παρασυρόμαστε προς τον πάτο. Τα μέτρα που θα έλθουν προβλέπονται επώδυνα. Θα υπάρξει πολλή δυστυχία και μακάρι να βγω ψεύτης. Δεν θέλω να φαντασθώ το που τραβάμε και πότε θα μπορέσουμε να αναπνεύσουμε ξανά. Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Και δυστυχώς οι ενδείξεις για το μέλλον είναι κακές. Δυο μόνο λόγοι πιστεύω ότι αρκούν για να το αποδείξουν. Ο πρώτος έχει να κάνει με την πλήρη, αδιανόητη και εγκληματική ανυπαρξία σχεδιασμού.  Αλήθεια, δεν θα έπρεπε να έχουν σχηματισθεί πραγματικές και όχι παρελκυστικές επιτροπές, να μελετήσουν προτάσεις, να προτείνουν, να δημιουργήσουν ένα σχέδιο σωτηρίας,  πνοής έστω και μακρινής; Ακούμε για το τι επιτάσσουν (διάβαζε διατάσσουν) οι "εταίροι" μας. Και σε όλα αυτά συζητάμε μόνο για μισθούς, δημόσια περιουσία, συντάξεις, περικοπές. Ναι.

Κάποια από αυτά, σε κάποιο μέτρο ασφαλώς και πρέπει (έπρεπε προ πολλού) να γίνουν. Αλλά από δουλειά τι προβλέπεται; Φτάνει το καλοκαίρι. Ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας. Ακούσατε κάτι; Ένα σχέδιο για τον τουρισμό όπου μπορούν να δουλέψουν και νέοι άνθρωποι; Ακούσατε κάτι συντεταγμένο; Διαφημίσεις έστω που να λένε "Ελάτε στην φτηνή Ελλάδα, στον πλούσιο ήλιο μας, στις πανέμορφες ακτές μας". Ή ακούσατε μιαν απόφαση που να λέει για παράδειγμα για προγράμματα αναβαθμίσεως της ζωής μας, για άνεργους νέους που να παραδίδουν μαθήματα σε παιδιά ανέργων ώστε να σταματήσει και η γάγγραινα της παραοικονομίας; Ακούσατε δράσεις που να ανακουφίζουν τον κόσμο; Όχι! Γιατί όλα απαιτούν κόπο και όχι δανεικά. Απαιτούν σκέψη και όχι ψήφους. Αγάπη για τον συνάνθρωπο και συμπόνια και όχι αποξένωση κι αδιαφορία. Δαπάνη χρόνου για σχεδιασμό και όχι λόγια κολακείας και υποσχέσεις. Πράγματα δηλαδή ξένα προς την πολιτική και τους εκάστοτε κυβερνώντες.  

            
Ο δεύτερος λόγος, είναι εξίσου οδυνηρός όπως κι αν τον δει κανείς. Κι αυτός έχει να κάνει με την νοοτροπία και την ανυπαρξία πολιτικής και κοινωνικής σκέψεως και ευαισθησίας από πολλούς εκ των πολιτών. Είναι εκείνοι που ότι κι αν συμβεί, παραμένουν αταλάντευτοι στο κόμμα τους, προσκολλημένοι στο πρόσωπο του αρχηγού. Έτοιμοι να ψηφίσουν ακόμη και ένα "στειλιάρι" αν τους το υποδείξει το κόμμα. Είναι οι πλέον επικίνδυνοι άνθρωποι. Είναι εκείνοι πάνω στους οποίους χτίστηκε το σημερινό άθλιο πολιτικό σύστημα. Οι τυφλοί καίτοι βλέποντες, οι επιλεκτικοί κωφοί, αυτοί που άκριτα στηρίζουν το πλέον σάπιο σύστημα της χώρας. Κι όσο υπάρχουν αυτοί, κάθε πρόβλεψη για το αύριο της πατρίδος μας είναι εντελώς παρακινδυνευμένο.  Ας ελπίσουμε ότι οι πολλοί, έπαθαν, έμαθαν ή και θα μάθουν.

Η ουσία είναι ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί, απεδείχθησαν ανίκανοι και το να περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί που μας οδήγησαν στον γκρεμό, αποτελεί ουτοπία. Πρέπει να δείξουμε σε όλους αυτούς, ότι τελείωσαν. Σε λίγο, εάν τελικώς μας επιτρέψουν οι κατοχικές δυνάμεις να πάμε σε εκλογές –αυτό κι αν είναι κατάντια- όλοι οι με οποιονδήποτε τρόπο συμμετείχαν στο πολιτικό σκηνικό, να εξαφανισθούν από προσώπου βουλής. Πρέπει να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. Μην τους προσκυνάτε. Μην τους χαιρετάτε. Αγνοήστε τους, δείξτε τους την δυσαρέσκειά σας. Γιατί είναι αυτοί που μας αγνόησαν υπογράφοντας χωρίς εξουσιοδότηση την εξόντωση της πατρίδας μας αντί να καθίσουν να σκεφθούν πως θα βγούμε από την κρίση, είναι αυτοί που τόσα χρόνια χτίζουν για τον εαυτούλη τους κι αυτοί που και σήμερα κοιτάζουν να σώσουν το τομάρι τους. Μην τους εμπιστεύεστε. Μεταφέρουν την φωνή των κυρίων τους. Ψεύδονται όχι γιατί τα πράγματα δεν είναι όντως άσχημα αλλά γιατί δεν κάνουν τίποτε για να τα αλλάξουν. Και δυστυχώς, μέχρι να γίνει αυτό, νομίζω ότι η μόνη φράση τροικανού που ήταν τίμια και προσέγγιζε την πραγματικότητα, ήταν: "Καλό κουράγιο". Μα κουράγιο χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει. Χρειαζόμαστε νοικοκύρεμα, πρόγραμμα, ειλικρίνεια, σχέδιο, εργασία, έργο. Χρειαζόμαστε μια καινούργια Ελλάδα. Φτωχή ίσως, χρεοκοπημένη, αλλά με σχέδιο να ξαναγίνουμε αυτάρκεις και αξιοπρεπείς. Κι αυτό, ουδείς από τους υπάρχοντες στη σημερινή βουλή μπορεί να το επιτύχει.

Δημοσιεύτηκε στο leonidioneaselida.blogspot.com