Με βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη ευχαριστούμε θερμά όλους όσοι παρέστησαν στην κηδεία του πολυαγαπημένου μας συζύγου, πατέρα και παππ...
Με βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη ευχαριστούμε θερμά όλους όσοι παρέστησαν στην κηδεία του πολυαγαπημένου μας συζύγου, πατέρα και παππού Στέλιου Κ. Τσουκάτου «Κωσταρίνη», απέστειλαν συλλυπητήρια μηνύματα, προσκόμισαν στεφάνια και συμπαραστάθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο στο βαρύ μας πένθος.
Ο Στέλιος ο Κωσταρίνης, υπήρξε άνθρωπος με πολλές αρετές και ικανότητες, που ήξερε να αγωνίζεται, να τολμά και να πετυχαίνει. Ήταν χαρακτήρας εργατικός και ακούραστος, κοινωνικός και φιλότιμος, ευπροσήγορος και ειλικρινής, δίκαιος και ντόμπρος. Εκτιμούσε απόλυτα και ειλικρινά κάθε άνθρωπο, χωρίς να θέτει κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά ή άλλα εφήμερα κριτήρια.
Πίστευε στη δύναμη της γνώσης και στις δυνατότητες του μορφωμένου και ενημερωμένου ανθρώπου.
Ως επαγγελματίας είχε ως μέλημά του την παροχή σωστών υπηρεσιών προς τον πελάτη. Η μετριότητα τον τρόμαζε και τον εξόργιζε Ήταν εκσυγχρονιστής σε ότι τον αφορούσε και του άρεσε να πρωτοπορεί.
Παιδί πολυμελούς και φτωχής οικογένειας, έδειξε, από τα εφηβικά του χρόνια, ότι είναι άνθρωπος του εμπορίου και των επιχειρήσεων, όταν μαζί με τον αγαπημένο του αδελφό, τον αείμνηστο Μανώλη, πουλούσαν το σπιτικό παγωτό που παρασκεύαζε η μητέρα τους.
Λίγο αργότερα, οι επαγγελματικές του ανησυχίες θα τον οδηγήσουν να αφήσει το επάγγελμα του ελαιοχρωματιστή, που είχε διδαχθεί από τον Πατέρα του και να οδηγηθεί στην Αθήνα, για να εργαστεί ως πωλητής σε εταιρεία παραγωγής και εμπορίας αυγών.
Η στρατιωτική του θητεία στο Λιμενικό Σώμα, με περιοχή ευθύνης τις παραλίες της Αττικής, αποτέλεσε, όπως ο ίδιος έλεγε, ένα καλό σχολείο που του έδωσε μεγάλες εμπειρίες. Θυμάμαι, να περιγράφει με περηφάνια περιστατικά που είχε ζήσει εν ώρα υπηρεσίας, όταν είχε ως αποστολή τη φύλαξη επισήμων προσώπων παγκοσμίου κύρους και εμβέλειας, όπως για παράδειγμα Προέδρων ξένων χωρών, ανώτατων κυβερνητικών παραγόντων, μελών Βασιλικών οικογενειών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων κ.α.
Βλέποντας ότι το μικρό οικογενειακό εστιατόριο που λειτουργούσε η οικογένειά του στην παλιά καμάρα της περιοχής «Μάρσαλ», δεν ήταν ικανό να ζήσει τα επτά στόματα της οικογένειας στράφηκε στη ναυτιλία.
Όμως και ως ναυτικός έζησε έντονες στιγμές που έμειναν ανεξίτηλα γραμμένες στη μνήμη του. Είχε την τύχη να διασωθεί σε πολύνεκρο ναυτικό δυστύχημα, που έλαβε χώρα στα παράλια της Τουρκίας, όταν εξερράγη, δύο φορές, το φορτωμένο με κηροζίνη πλοίο, στο οποίο επέβαινε. Θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο με τον οποίο εγκατέλειψαν το πλοίο και μας έδειχνε το μοναδικό ενθύμιο που τυχαία είχε πάρει μαζί του, το κλειδί ενός ερμαρίου.
Παρόλα αυτά συνέχισε να ταξιδεύει, ενώ την ίδια εποχή διέθεσε το σύνολο της αποζημίωσής που εισέπραξε από το ατύχημα για την πρώτη επέκταση του οικογενειακού καταστήματος «Δαφνών».
Οι σχέσεις πραγματικής φιλίας και επαγγελματικής εμπιστοσύνης που ανάπτυξε με γνωστή εφοπλιστική οικογένεια, του έδωσαν το δικαίωμα να συμβάλλει στη ναυτική σταδιοδρομία πολλών συγγενών, συμπατριωτών και φίλων, συμπεριλαμβανομένων και ικανών Καπεταναίων της περιοχής, τους οποίους εκτιμούσε απεριόριστα.
Η απεραντοσύνη της θάλασσας και τα πολλά λιμάνια στα οποία περπάτησε, δεν μπόρεσαν να στεγάσουν τις επαγγελματικές του αναζητήσεις.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να ψάξει για νέες δουλειές στον Καναδά και μετέπειτα στην Αμερική. Ένωσε τη ζωή του με τη σύζυγό του Άννα το γένος Καμβύση και δημιούργησαν, στη ξενιτειά, τη δική τους οικογένεια. Ακολουθώντας την πεπατημένη πολλών μεταναστών αλλά και αυτό που ο ίδιος ήξερε να κάνει καλά, δούλεψε ακούραστα, αρχικά ως εργάτης σε δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα και στη συνέχεια ως ιδιοκτήτης των δικών του επιχειρήσεων στο Chicago. Από εκείνη την περίοδο της ζωής του έχουμε κρατήσει πολλές στιγμές, με εντονότερες τις ταξιδιωτικές του περιπέτειες, τις αναφορές του σ’ αυτούς που τον βοήθησαν, την προσπάθειά του να βοηθήσει τα αδέλφια του, τα ανίψια του και πολλούς γνωστούς και φίλους να καταφέρουν να ριζώσουν στη ξενιτιά, αλλά και τη λαχτάρα του να επιστρέψει στο Λεωνίδιο.
Οι σχέσεις του με τους γονείς του και τα αδέλφια του ήταν πάντοτε σχέσεις αγάπης, ουσιαστικού ενδιαφέροντος και αλληλοβοήθειας.
Έχοντας πάντα στο μυαλό του την επιστροφή στην πατρίδα, πρόβλεψε, αρκετά νωρίς, την προοπτική της τουριστικής ανάπτυξης του τόπου και άρχισε να επενδύει στον συγκεκριμένο τομέα, με μεθοδικότητα και πολλές θυσίες. Πριν 45 περίπου χρόνια άρχισε να κατασκευάζεται η πρώτη τουριστική μονάδα της οικογένειας, αποτελούμενη από είκοσι δωμάτια και να επεκτείνεται - βελτιώνεται το τουριστικό κατάστημα εστίασης και εκδηλώσεων.
Ο επαναπατρισμός της οικογένειάς του δεν συνδυάστηκε με τη δική του μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, αφού ο ίδιος συνέχισε να ταξιδεύει εποχιακά, για πολλά ακόμα χρόνια, για να ενισχύει το οικογενειακό εισόδημα και να ολοκληρώσει τα επιχειρηματικά του σχέδια, τα οποία είχαν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς, όπως ο ίδιος ήθελε.
Το κατάστημα «Δαφνών» για δεκαετίες αποτέλεσε σημείο αναφοράς και τόπος όλων των σημαντικών κοινωνικών και όχι μόνο εκδηλώσεων.
Τα ενοικιαζόμενα του Κωσταρίνη παρείχαν άνεση και υπηρεσίες υψηλού, για την εποχή, επιπέδου σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Το ΤΑΧΙ του Στέλιου ήταν πάντοτε έτοιμο να φύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Και ο ίδιος ήταν πάντοτε πρόθυμος να συνδράμει, να προσφέρει να συμμετάσχει όπου υπήρχε κάλεσμα για βοήθεια ή αίτημα συμμετοχή.
Γνωστά ονόματα πολιτικών, επιστημόνων, καλλιτεχνών πέρασαν το κατώφλι των επιχειρήσεων του. Ο ίδιος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση και ευγνωμοσύνη απέναντι σε κάθε άνθρωπο που έφτανε στην πόρτα του ως πελάτης και πάντοτε μας έλεγε: «Να σκέπτεστε ότι ο κάθε πελάτης έχει κάνει έναν προσωπικό αγώνα για να φτάσει μέχρι εδώ.. Για αυτό αξίζει τον σεβασμό μας..»
Παρά τα προβλήματα υγείας που είχαν κάνει την εμφάνισή τους δεν σταμάτησε να δημιουργεί. Μπαίνει με χαρακτηριστική άνεση στα σύγχρονα επενδυτικά μονοπάτια και καταφέρνει να φτιάξει τη νέα ξενοδοχειακή μονάδα, το σημερινό Ξενοδοχείο του Κωσταρίνη, το «COSTA - RINI».
Με λαβωμένη την καρδιά του, πάλεψε με λεβεντιά τα προβλήματα υγείας για πολλά χρόνια. Περίμενε το μοιραίο και μας προετοίμαζε για αυτό. Θυμόμαστε να λέει συχνά: «…εγώ ζω πλέον παράνομα…», εννοώντας ότι, ως καρδιοπαθής, έχει ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής.
Ακόμα και σ΄αυτή την καμπή της ζωής του δεν το «βάζει κάτω». Συνεχίζει να ζει και να αγωνίζεται για όλα όσα πιστεύει και αγαπά.
Αγάπησε την γυναίκα του και τα παιδία του και μόχθησε για αυτούς. Αγάπησε τα εγγόνια του σε υπέρμετρο βαθμό, τόσο, που και τα ίδια θα το αισθάνονται και θα το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή.
Δημιούργησε δυνατές φιλίες με αξιόλογους ανθρώπους.
Σεβάστηκε, αγάπησε και τίμησε τους γονείς και τα αδέλφια του.
Με βαθιά πίστη στις αρχές της Δημοκρατίας και στην αποστολή των κοινωνικών αγώνων, συμμετείχε ενεργά και από θέσεις ευθύνης, σε πολιτικά, συνδικαλιστικά, αθλητικά, κοινωνικά, αυτοδιοικητικά, περιβαλλοντικά και άλλα συλλογικά όργανα και είχε την σπάνια τύχη να ζήσει την αναγνώριση του έργου του. Η συμμετοχή του στα κοινά ήταν πάντοτε έντονη, πολύπλευρη, πολυπαραγωγική και ανιδιοτελής.
Πότε δεν δίστασε να πει δημόσια την άποψή του. Υποστήριξε με θέρμη τις ιδέες του και τα πρόσωπα στα οποία πίστεψε, αναλαμβάνοντας και το συνολικό κόστος των αγώνων που έδινε (κόστος ηθικό, υλικό & κοινωνικό).
Ως Πρόεδρος της Τοπικής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας σε μία δύσκολη για το κόμμα εποχή, προσπάθησε να διατηρήσει την ενότητα της παράταξης και να διασφαλίσει τον ουσιαστικό ρόλο της τοπικής οργάνωσης.
Πίστευε στη δύναμη και στην αποστολή των συνδικαλιστικών φορέων και υπηρέτησε ως Πρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ξενοδόχων και ιδιοκτητών Ενοικιαζομένων Δωματίων Κυνουρίας. Από αυτή τη θέση, μαζί με καλούς φίλους του και συνεργάτες, αποτέλεσαν την πρώτη εξωστρεφή επαγγελματική ομάδα, που προσπάθησε να αντιμετωπίσει τα θέματα του κλάδου, όχι σε στενό τοπικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο Κυνουρίας και στη συνέχεια, σε επίπεδο Πελοποννήσου και Κηθύρων. Από αυτή τη θέση έδωσε μεγάλους αγώνες για πολλά θέματα που ταλανίζουν τον κλάδο. Οι παρεμβάσεις τους στην Ομοσπονδία Πελοποννήσου, στην Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ελλάδος αλλά και στην Περιφέρεια και το Υπουργείο Τουρισμού, θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας για πολλά χρόνια. Θα τον θυμόμαστε να διανύει μεγάλες αποστάσεις για να συμμετάσχει σε συμβούλια και συνέδρια, να συμβάλει και με δικά του μέσα στη παρουσίαση της περιοχής στις πρώτες (φτωχές σε προϋπολογισμό) εκθέσεις και συνέδρια, να εργάζεται άοκνα και μεθοδικά για τη βελτίωση του θεσμικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία των τουριστικών επιχειρήσεων, να απευθύνεται δια αλληλογραφίας ή δια ζώσης προς κάθε αρμόδιο ακόμα και στον Υπουργό, να παλεύει ενάντια σε κάθε τι παράνομο, να απαιτεί τη βελτίωση της λειτουργίας των θεσμικών οργάνων, να ζητά την εφαρμογή του Νόμου, να μάχεται για τη διακοπή έκνομων ενεργειών και για άλλα πολλά.
Μέσα από τη συνδικαλιστική του δράση προσπάθησε να φέρει στο σύλλογο όλους τους επιχειρηματίες και κυρίως τους νέους. Ο ίδιος πίστευε ότι ο συνάδελφος δεν είναι ανταγωνιστής. Αντιθέτως, έβλεπε κάθε νέα επιχειρηματική πρωτοβουλία ως μία ακόμα προσπάθεια βελτίωσης και αύξησης του συνολικού τουριστικού προϊόντος της περιοχής. Με αυτή την πεποίθηση προσπάθησε πολλές φορές να βοηθήσει συναδέλφους του σε ό,τι τους απασχολούσε.
Ως Εκπρόσωπος της Ένωσης Ξενοδόχων Κυνουρίας εξελέγη Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Επιχειρηματιών Ενοικιαζομένων Διαμερισμάτων - Δωματίων Πελοποννήσου - Κυθήρων.
Υπηρέτησε ως μέλος του Δ.Σ. του Φορέα Διαχείρισης Οικολογικού Όρους Πάρκου Πάρνωνα - Υγρότοπου Μουστού. Ευρισκόμενος στη συγκεκριμένη θέση πίστεψε στην ουσιαστική αποστολή του «Φορέα» και προσπάθησε να συμβάλλει, στην προώθηση των έργων της περιοχής. Για τη συγκεκριμένη δράση και για τη συνεργασία του με τον Πρόεδρο, τα μέλη και το επιστημονικό προσωπικό του Φορέα βραβεύτηκε στο πλαίσιο εκδήλωσης για τα εγκαίνια του Βοτανικού Σταθμού. Ο ίδιος έλεγε ότι ο έπαινός που του απενεμήθη για το έργο του ΒΟΤΑΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ, δεν είναι προσωπικός αλλά συλλογικός και τιμά όλους τους συναδέλφους, που είναι μέλη της Ένωσης, ενώ δεν ξεχνούσε ότι τον ουσιαστικό ρόλο είχαν ο Πρόεδρος του «Φορέα» και η Δημοτική αρχή.
Ο Στέλιος Τσουκάτος διετέλεσε και ενεργό μέλος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, του Συλλόγου «Η Ζεστή Φωλιά» του «Εμπορικού, Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Συλλόγου Λεωνιδίου "Νέα Εποχή"» και του Δ.Σ. του «Αθλητικού Συλλόγου Λεωνιδίου». Μάλιστα ευρισκόμενος στην ξενιτιά, μαζί με άλλους συμπατριώτες, χρηματοδότησαν την κατασκευή των αποδυτηρίων της ομάδας, όπως μαρτυρά η σχετική αναμνηστική επιτοίχια επιγραφή του κτιρίου.
Αυτός ήταν ο δικός μας Στέλιος. Ένας άνθρωπος, του οποίου προσωπικότητα και η δράση δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα τέτοιο κείμενο.
Η απουσία του είναι μεγάλη. Μας λείπει ο άνθρωπος που γέμιζε το σπίτι και τις καρδιές μας με την παρουσία του, που μας στήριζε, που ήταν πάντοτε πρόθυμος να βοηθήσει, που μας αγαπούσε, που θέλαμε να είμαστε δίπλα του.
Πιστεύουμε ότι θα μας λείψει και ο φίλος και συνεργάτης, ο μαχητικός συνδικαλιστής, ο άνθρωπος με το μεγάλο ενδιαφέρον, τη συνεχή δραστηριότητα, τους αγώνες, τις γνώσεις και την εμπειρία σε πολλά θέματα.
Θα μας λείψει ο Στέλιος που είχαμε γνωρίσει.
Εμείς προσπαθούμε να μετατρέψουμε σε λόγο παρηγοριάς ένα πραγματικό γεγονός: Ότι ο Στέλιος έζησε και έφυγε αγωνιζόμενος και όρθιος.
Είμαστε τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας Στέλιο Κωσταρίνη, σύζυγε, πατέρα, λατρεμένε παππούλη, συγγενή, συνεργάτη και φίλε!!
Η Οικογένειά του
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ