Τα βράχια του Λεωνιδίου - Οδηγός Αναρρίχησης

Του Άρη Θεοδωρόπουλου . Το Λεωνίδιο είναι μια μικρή παραδοσιακή, παραλιακή πόλη στην ανατολική Πελοπόννησο. Απέχει 210 χλμ από την Αθή...

Του Άρη Θεοδωρόπουλου.

Το Λεωνίδιο είναι μια μικρή παραδοσιακή, παραλιακή πόλη στην ανατολική Πελοπόννησο. Απέχει 210 χλμ από την Αθήνα και 80 χλμ από το Άργος. Για όσους δεν διαθέτουν μεταφορικό μέσο το ΚΤΕΛ Αρκαδίας εκτελεί καθημερινά δρομολόγια (4 ώρες από Αθήνα).

Πάνω απ' τα στενά δρομάκια και τα λευκά σπίτια του Λεωνιδίου υψώνεται εντυπωσιακά η ημικυκλική κόκκινη ορθοπλαγιά. Ο βράχος είναι καλής ποιότητας ασβεστόλιθος, ιδιαίτερα ευχάριστος στην αναρρίχηση. Οι νέες όμως διαδρομές απαιτούν κάποιο καθάρισμα από πέτρες και το κράνος θεωρείται απαραίτητο. Στη θέα τους, τα 250 μέτρα κατακόρυφα και βάλε, αποτελούν ονειρώδη πρόκληση για τον αναρριχητή.

Ο προσανατολισμός της ορθοπλαγιάς, εντελώς νότιος, αποτρέπει τη διάθεση για σκαρφάλωμα τις πολύ ζεστές μέρες. Εκτός όμως από τις κύριες μεγάλες ορθοπλαγιές του "Κόκκινου βράχου" "Β" και "Γ" υπάρχουν κι άλλες μικρότερες (Α,Δ,Ε) πιο προσιτές λύσεις για τις ζέστες του καλοκαιριού. Και μην ξεχνάμε, η ατέλειωτη παραλία της Πλάκας του Λεωνιδίου και τα διάφανα νερά της θάλασσας προσφέρονται για πιο "δροσερές" επιδόσεις.

                                       Ιστορικό Αναρριχήσεων

Πριν το 1985

Σχεδόν τίποτα. Μόνο λίγες σκόρπιες κουβέντες για την ύπαρξη μιας "ζόρικης" ορθο- πλαγιάς από μέλη του ΣΕΟ. Από ίχνη που Βρέθηκαν πάνω στο "Πιλιέ της φωτιάς" συμπεραίνουμε πως Γάλλοι αναρριχητές σκαρφάλωσαν τα πρώτα 120 m της διαδρομής και υποχώρησαν (πριν το VII). Από μαρτυρίες των κατοίκων, η απόπειρα τοποθετείται γύρω στο ΄80. Στα τέλη του ΄85 ο Δ. Σωτηράκης (φαντάρος στην Τρίπολη) επισκέπτεται την περιοχή, εντυπωσιάζεται και ενημερώνει λεπτομερώς τον αναρριχητικό κόσμο.

1986 Σεπτέμβρης 

Οι Δ. Σωτηράκης και Α. Θεοδωρόπουλος καταφτάνουν εξοπλισμένοι στο Λεωνίδιο. Ασφυκτική όμως ζέστη τους εμποδίζει να αναρριχηθούν στο ποθούμενο "Πυλώνα της Φωτιάς". Περιορίζονται να φωτογραφίσουν τις ορθοπλαγιές. Λίγες μέρες αργότερα στην Πανευρωπαϊκή των Μετεώρων μιλούν ενθουσιασμένοι για το "Πιλιέ" τους...

Οκτώβρης

Ο Λουκάς Γιανακούλης και η Μυρσίνη Μαλακού ανοίγουν τη "Θεσσαλονίκη1" και σκαρφαλώνουν για 80 μ. στο "πιλιέ της φωτιάς".

1987 Απρίλης 

Οι Δ. Σωτηράκης και Α. Θεοδωρόπουλος σκαρφαλώνουν για πρώτη φορά ολόκληρο το "πιλιέ της φωτιάς". 

Λίγα λόγια για την όμορφη περιπέτειά τους: 

"Η διαδρομή ακολουθεί τον κεντρικό πυλώνα της ορθοπλαγιάς και αποτελεί μια μοναδική ακολουθία αναρριχητικών κινήσεων και εναλλαγών του βράχου. Έντονα κάθετη και ατμοσφαιρική καταχωρήθηκε κιόλας στις "κλασικές", στις διαδρομές ιδιάζουσας αισθητικής αξίας. Σκαρφαλώθηκε δε με εντελώς ελεύθερη αναρρίχηση που φτάνει τον έβδομο βαθμό δυσκολίας".

Κατά το άνοιγμα του Πιλιέ ήταν πρωτοφανείς οι εκδηλώσεις συμπαράστασης από τους φιλόξενους κατοίκους του Λεωνιδίου. Για δυο μέρες παράτησαν τις δουλειές τους (στην κυριολεξία) και με αγωνία παρακολουθούσαν την προσπάθεια των δύο αναρριχητών, οι οποίοι και δεν τους απογοήτευσαν βγαίνοντας στην κορφή το απόγευμα της 8/4/87. Εκεί με αγκαλιές και επιφωνήματα χαράς τους υποδέχτηκε μια ομάδα κατοίκων. Το ίδιο βράδυ ο Δήμος κάλεσε σε δείπνο τους δύο αναρριχητές ενώ και οι γριούλες ακόμα, σταυροκοπιούνταν κι έδιναν συγχαρητήρια.

Γιατί όμως τόση έκπληξη, γιατί τόση σημασία σε μια αναρρίχηση;

Ο "Κόκκινος Βράχος" δεσπόζει του Λεωνιδίου και για αιώνες τώρα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της περιοχής. Τα ριζά του βράχου θεωρούνται φυσικό σύνορο της πόλης και της πραγματικότητας. Η σύνδεση δε του βράχου με θρησκευτικούς θρύλους υποβάλλει ιδιαίτερη φόρτιση σε καθετί σχετικό μ' αυτόν.

Πώς λοιπόν να μην εκπλαγούν οι κάτοικοι όταν στο τεράστιο βράχο τους, στον κάθετο λες και κόπηκε με μαχαίρι, παρακολουθούσαν ξαφνικά μια τόσο θεαματική και "εξωπραγματική" αναρρίχηση;

Την επόμενη οι δύο αναρριχητές κάνουν απόπειρα να σκαρφαλώσουν τη χαρακτηριστική "στέγη" στα δεξιά του πιλιέ.

Λίγες μέρες αργότερα οι Λ. Γιανακούλης και Μ. Μαλακού ανοίγουν τη διαδρομή "Περί Ηρώων και Τάφων". Δύο διανυκτερεύσεις πάνω στην ορθοπλαγιά και μάλιστα Μ. Παρασκευή και Μ. Σάββατο αποτέλεσαν το "τελειωτικό κτύπημα" για τους κατοίκους σχετικά με την αναρρίχηση.

Μάης

Πρωτομαγιά και ο αξέχαστος Χριστόφορος Αγνόγλου με το Γιάννη Αληγιάννη κάνουν τη δεύτερη ανάβαση του "πιλιέ της φωτιάς" με παραλλαγή αριστερά στην αρχή της. Την επόμενη αποπειρούνται νέα διαδρομή δεξιότερα.

Ιούνιος

Οι Α. Θεοδωρόπουλος - Δ. Σωτηράκης και Γ. Καβαλιεράτος λόγω έλλειψης χρόνου δεν ολοκληρώνουν την "Έξαψη". Το βράδυ σε κεντρική καφετέρια διεξάγουν προβολή διαφανειών από την πρώτη τους αναρρίχηση στην περιοχή. Πλήθος κατοίκων παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Την επόμενη οι τρεις ορειβάτες ανταποκρινόμενοι στην επιθυμία των κατοίκων (αντί να τελειώσουν τη διαδρομή τους) αναρριχώνται μέχρι τη "σπηλιά με το θησαυρό". Είναι η χαρακτηριστική μεγάλη σπηλιά πάνω απ' το δρόμο προς την Αθήνα 1 χλμ πριν την πόλη. Διακρίνονται καθαρά από το δρόμο υπολείμματα πέτρινου τοίχου. Η σπηλιά μάλλον ήταν σκήτη κάποιου μοναχού. Για ν' ανέβει κανείς χρειάζεται 1 1/2 σκοινιά τετάρτου βαθμού. Προς διάψευση των προσδοκιών των γραφικών τύπων που περίμεναν στο δρόμο, ο θησαυρός αποδείχτηκε «άνθρακες». Εκτός από το τμήμα του τοίχου που διακρίνεται και ορισμένα πεσμένα χώματα δεν βρέθηκε τίποτα άλλο. Πάντως μια πιο συστηματική έρευνα κάτω απ' τον πεσμένο τοίχο ίσως είχε ενδιαφέρον.

Σεπτέμβρης

Οι Α. Θεοδωρόπουλος - Δ. Καραγιάννης ανοίγουν την "Κ.Α.Π.Η." και πραγματοποιούν επαφές με το Δήμαρχο κ. Τσιγκούνη για συνεργασία στην αναρριχητική συνάντηση στο τέλος του μήνα. Μέλη του Ε.Ο.Σ. Ξυλοκάστρου υπό την επίβλεψη του υπογράφοντα οργανώνουν αναρριχητικά το συγκρότημα. Εγκαθίσταται μόνιμο ραπέλ ενώ στις κορφές των ορθοπλαγιών Β και Γ τοποθετείται τετράδιο κορφής όπως στα Μετέωρα.

Από 25-27/9 διεξάγεται από τον Ε.Ο.Σ. Ξυλοκάστρου και την Ε.Ο.Ο.Σ., η αναρριχητική συνάντηση. Παρά τη ζέστη οι 30 αναρριχητές που συμμετέχουν είναι ιδιαίτερα ενεργητικοί. Ανοίγονται 4 νέες διαδρομές και επαναλαμβάνονται όλες εκτός των (2) και (3). Τρεις ακόμα απόπειρες για νέες δεν ολοκληρώνονται. Αξίζει ν' αναφερθεί η συμμετοχή του οδηγού του Chamonix F. Charlet. Το βράδυ σε κεντρική πλατεία πραγματοποιείται, σε συνεργασία με το Δήμο, προβολή διαφανειών. Από πλευράς Ε.Ο.Ο.Σ. παραβρίσκονται οι κ.κ. Χατζίδης και Κωνσταντινόπουλος.

                                    Οδηγίες προς Ναυτιλομένους

Όλες οι διαδρομές (εκτός της 2) είναι καρφωμένες όπου και αν χρειάζεται και με λίγα μόνο καρυδάκια είναι δυνατή η επανάληψη. Η καλύτερη εποχή για να σκαρφαλώσετε είναι άνοιξη (έως και Ιούνιο) και από τέλη Σεπτέμβρη και μετά.

Αν δεν έχετε όρεξη να σκαρφαλώσετε, εκτός από τις βόλτες στα όμορφα στενοσόκακα του Λεωνιδίου, μπορείτε να επισκεφτείτε τη μονή της Έλωνας μέσα στην καρδιά των Βράχων (όχι αυτών που σκαρφαλώνουμε, παντού στην περιοχή υπάρχουν βράχια!) και το ορεινό χωριό Βασκίνα.

Αν σας αρέσει το περπάτημα σας περιμένει ένα πανέμορφο μονοπάτι πλάι στη θάλασσα ώς το Κυπαρίσι.

Τέλος μην ξεχάσετε τα παραλιακά ταβερνάκια με το φρέσκο και σχετικά φτηνό ψάρι.

Όσον αφορά τη διαμονή σας τα μικρά ξενοδοχεία της πόλης είναι πολύ φτηνά. Για τους μανιώδεις κατασκηνωτές υπάρχει το τηλ. 2757-22214 του Δήμου Λεωνιδίου για συνεννόηση και πληροφορίες.

Ακολουθούμε το χωματόδρομο για Βασκίνα.Στα 8 χλμ περίπου ενώ βρισκόμαστε πάνω στο οροπέδιο στρίβουμε δεξιά για 300 μ.περίπου.Μετά 10 λεπτών περπάτημα βρίσκουμε το Ραπέλ των 40 μέτρων. (Δίπλα στο Λούκι). Η πρόσβαση αυτή έχει το πλεονέκτημα πως τελειώνοντας τη διαδρομή μας περιμένει το αυτοκίνητο μας στην κορφή. Αντίθετα η πρόσβαση από το Λεωνίδιο κατευθείαν έχει το μειονέκτημα των αγκαθιών (που δεν συμπαθούν καθόλου τους αναρριχητές) και πως μετά το τέλος της διαδρομής μας κάνουμε το ραπέλ και πάλι περπατάμε μες στα αγκάθια. (Για τις διαδρομές 1,8,9,7 βλέπε σκίτσο).

                                                 Το Μέλλον

1. O δρόμος φτάνει περίπου 1 χλμ από την κορφή Β, και βρίσκεται στο ίδιο σχεδόν επίπεδο. Θα ήταν εύκολη η επέκταση του δρόμου ως την κορφή και η εν συνεχεία κατάλληλη διαμόρφωσή του. Δύο τρία παγκάκια, ένα κιγκλίδωμα στην άκρη και χώρος στάθμευσης για τα αυτοκίνητα.

2. Η πρόσβαση κατ' ευθείαν από το Λεωνίδιο είναι προβληματική γιατί δεν υπάρχει μονοπάτι. Έτσι αναγκαζόμαστε να περπατάμε 30' μέσα στους θάμνους. Η κατασκευή λοιπόν ενός μονοπατιού από το Λεωνίδιο που εν συνεχεία θα τραβερσάρει στα ριζά των βράχων θεωρείται απαραίτητο. (και για το μονοπάτι και για το χώρο στην κορφή υπάρχει η δυνατότητα χρηματοδότησης από ΕΟΚ (Μ.Ο.Π.) μέσω του Δήμου Λεωνιδίου).

Όσον αφορά τώρα καθαρά την αναρρίχηση, το Μέλλον γι' αυτά τα βράχια έγκειται στο άνοιγμα πολύ δύσκολων διαδρομών (VII και άνω) με τη μέθοδο "από πάνω". Κάνοντας Ραπέλ καθαρίζουμε και καρφώνουμε τη διαδρομή και εν συνεχεία τη σκαρφαλώνουμε κανονικά από κάτω.

Κείμενο & Φωτογραφίες: Άρης Θεοδωρόπουλος
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Κορφές"
Ευχαριστούμε τους Θόδωρο Καττή και Γιάννη Μεταξωτό που μας το παραχώρησαν από το προσωπικό τους αρχείο.